Wat ik in Kenia heb kunnen verwezenlijken, ben ik echt wel fier op! Na 20 jaar wachten beschikt de school en het weeshuis Ebenezer nu eindelijk over voldoende water. De nieuwe boorput van 80m diep voorziet in drinkwater, wat voor de omliggende gemeenschappen ook beschikbaar wordt gesteld . Dat dit een gigantische stap in de goede richting is hoeft geen uitleg. Alle opgestelde watertanks zijn ook aangesloten op een dak, zodat deze automatisch gevuld worden met regenwater. De nieuwe douches en toiletten zijn nu dus ook in werking. Kinderen leren nu hoe ze een douche moeten nemen, en hoe ze een flushing toilet moeten gebruiken! Toch onvoorstelbaar? Kledij kan nu netjes gewassen en gespoeld worden met proper water, voordien was dit grijs-bruin water uit de open poelen! Water voor de tuin is nu ook beschikbaar , en kan min of meer automatisch en volgens behoefte toegediend worden. Ja water is een levensader, ook voor de aanwezige koeien en geiten – het woordje “water” komt je altijd en overal tegen !!!
Alles wat betreft elektriciteit is compleet opnieuw aangelegd, en driefasig verdeeld . Nieuwe borden met automatische zekeringen, alles netjes op schema’s, alsook vernieuwen verlichting en stopcontacten. Vijf energietellers (kwh-teller) worden aangewend om het energieverbruik in kaart te brengen van deze toch grote entiteit. De onontbeerlijke noodgenerator is nu eindelijk aangesloten op een veilige manier en is doodsimpel om te schakelen van net naar generator. De nachtverlichting is bijna overal aanwezig, waarbij iedereen zich nu veilig voelt. En als het donker is in Kenia is het echt donker, je ziet je eigen voeten niet! Ze begrijpen maar niet hoe die verlichting ‘s avonds automatisch aangaat, en ’s morgens weer uit is! De plaatselijke elektricien kijkt zijn ogen uit op die klok! “We gaan nu toch onze balpen die op de grond gevallen was direct terugvinden, want we gaan ze zien liggen! “; dit was een uitspraak van iemand van de directie wanneer we de nieuwe verlichting in de vergaderruimte voor de eerste keer inschakelden.
In eerste instantie was dit enkel mogelijk door de financiële input waarvoor vzw Kitanda borg stond! Trouwens het was ook deze vzw die me uitstuurde en die achter de schermen de stuurknuppel in de hand hield. Als het al eens moeilijk ging, was het vzw Kitanda die mails uitstuurde om alles weer op de rails te zetten. Ook was er de onontbeerlijke hulp van meerdere technische ingenieurs uit België en van andere technici met praktijk ervaring. Trouwens aan iedereen: nog eens extra dank daarvoor. Er was de aanwezigheid van andere Belgische vrijwilligers: Birgit, Ann, de jonge bengels (dus de “7” voor insiders) Jana, Bieke, Jasmina, en nog zovelen, om mijn verhalen en belevenissen “kwijt” te geraken – gewoon om bevestiging te krijgen van gekke toestanden of ook soms om stoom af te laten. En uiteindelijk waren er de Kenianen zelf, maar dit is een ander hoofdstuk in het verhaal; zoals elk project hadden we ups-and-downs waarbij onze Keniaanse vrienden ter plaatse het er niet makkelijker op maakten.
Dank aan vzw Kitanda en in het bijzonder aan Rudy, jullie gaven mij de kans de ervaring van mijn leven mee te maken en eerlijk gezegd een beetje gehard terug te keren van dit avontuur – wat het zeker was!
