Ons schooltje, daar hoog en veilig in de bergen van Nkoni centrum, stelt het goed!  Zo goed zelfs dat Matilda, de directeur, genoodzaakt werd een grotere bus te kopen. Dat ze dit met eigen middelen kon doen, kan ons enkel maar blij stemmen! De vele kinderen konden in één rit niet meer allemaal thuis zijn voor het donker werd, en dat kan niet natuurlijk. Ons minibusje wordt dan ingezet voor de kinderen die dichterbij wonen. Dat de wegen niet altijd geschikt om te berijden, verduidelijken volgende foto’s. Ook Matilda neemt het voortouw om de putten met de schop op te vullen.

We helpen de school nu ook met het bijhouden van alle uitgaven, zoals aankoop benzine, transportkosten, … en daarmee gepaard ook de inkomsten. Dat zij daarvoor Excel gebruiken is een schot in de roos! Wij adviseren hen hier & daar over het hoe en waarom iets beter in dit of dat kolommetje of rij kan staan. Er is nu ook een extra kolom in Excel om geld opzij te leggen voor onderhoud, huur en onvoorziene omstandigheden. Een mini boekhouding dus. Het is een start, en het lukt niet altijd zoals gewenst maar we zijn vertrokken, het is juist dat wat telt.

Bij het vierde leerjaar zijn zopas de eerste examens afgenomen door leraars aangesteld door het district. Engels, rekenen, lezen, noem maar op. Mede hierdoor worden de leraars van het schooltje zelf getest als het ware! Deleerlingen van het zesde jaar dienden zelfs examens te doen in een grote school in Masaka stad. Matilda is natuurlijk fier om te melden dat drie van haar kinderen bij de vijf eersten waren, uit een groep van wel driehonderd leerlingen! Echt een gezonde strijd tussen de scholen, om toch maar die les-kwaliteit zo hoog mogelijk te houden.

Weldra zetten we terug een stapje vooruit in onze hulp aan dit schooltje in Nkoni. Het is een grote stap, want we gaan bouwen! Niet in Nkoni maar iets verderop langs dezelfde grote baan. Alle plannen zijn klaar, en ze zijn ook door de plaatselijke officiële instanties goedgekeurd.

Het nu bijna onzichtbare “dorpje” Kaganda, gelegen tussen metershoog gras- en rietstengels, temidden van uitgestrekte bananenplantages, zal weldra een heus dorp worden! Alle bewoners zijn nu reeds zeer zenuwachtig en nieuwsgierig om te weten wat hier gaat gebeuren! De school waar al enkele jaren over gesproken komt er eindelijk! Kinderen gaan kunnen school lopen in eigen buurt, er komen winkeltjes, water, elektriciteit …. kortom: een nieuwe dorpskern zal ontstaan! Op 30 juni worden tenten opgetrokken en zal er een misviering gehouden worden. Nadien volgen er enkele speeches door officiëlen van het district, er zijn de djembee’s met hun ritmische tromgeroffel,  frisdrank voor iedereen, kortom: er wordt een heus feest gepland waarbij ouders en kinderen, de levensaders van dit gebeuren, de hoofdgenodigden zijn.

Later meer hierover!

Beste groeten,
Jos

Ook dit jaar mochten we rekenen op de medewerking van de St-Elooi school van Wingene om verder Joan te ondersteunen in haar studies. Zij is een weeskind, en dient dus tijdens het groot verlof in de school “achter” te blijven. Haar vriendjes gaan naar huis, en kunnen spelen en ravotten, dat kan Joan jammer genoeg niet! Daarom voorzien we ook een bedrag voor extra uitstappen tijdens haar groot verlof.

Na het “swim4joan” van vorig jaar heeft het organiserend comité van St-elooi deze keer een “RUN4JOAN” uit de mouwen geschud, een echt succes!

• de koffie-dames
• de tijd-opneemsters
• het reclamebureau welke de aankondigingen op het bord zo mooi aanbracht
• de kunstenaars voor maken van die grote pluim, en vooral dank aan de “pluim jury”
• de ploeg voor het plaatsen en wegnemen van de “nadars”
• de velen welke de organisatie en de algemene leiding in handen had
• de tellers van de vele euro’s, met extra aandacht voor hun gsm-rekenmachientje
• de beeld en klank technicus
• alle ouders, welke rechtstreeks mee sponsorden in deze actie ..

Naar Afrika reizen heeft altijd iets speciaals. Deze keer begon het al in Zaventem. Met een uur vertraging de lucht in, om dan te moeten horen dat we door technische problemen niet verder zouden vliegen. Dit was het startsein van een non-stop 36u durende lijdensweg, waarbij het vliegtuig zijn volle tank moest “legen” door toertjes te vliegen boven West-Vlaanderen, zuiden van Nederland en noorden van Frankrijk. De tanks moesten zo goed als leeg zijn want een vliegtuig met volle tank mag niet landen.

’s Avonds dus weer geland in Zaventem, met een lange rij wachtenden van zo’n 300 reizigers waarvoor een overnachting in Brussel werd geregeld, want pas de volgende dag nieuwe vlucht. Het gevolg van dit onverwachte avontuur was wel dat we onze binnenlandse vlucht van Nairobi naar Kisumu hadden gemist, alsook onze overnachting in het hotel daar. Gelukkig had ik de ervaringsdeskundigen van de vzw Kitanda mee die de schade konden beperken. Het woordje “tjolen“ kwam hier zeker wel op zijn plaats.

Het warme welkom van de vriendelijke mensen in Kenia deden de miserie vlug vergeten en gelukkig hadden we de zondag om op adem te komen. Na 14 dagen meehelpen met vzw Kitanda in Kenia reisde ik door naar ons project in Oeganda. Ik moest dus opnieuw de grensovergang tussen Kenia en Oeganda nemen. Voor een tweede keer moet dit eenvoudig zijn, dacht ik, maar mijn Keniaanse chauffeur riep toch de hulp in van de plaatselijke pastoor en zijn zoon. Als blanke alleen de grensovergang nemen is volgens de “father” nogal gevaarlijk. Het krioelt er van mensen die jou voortdurend in de gaten houden terwijl je zelf van niets bewust bent. Velen worden er bestolen en niet enkel blanken.

De school in Oeganda die we ondersteunen breidt snel uit en huurt momenteel een naburig schoolgebouw bij, welke niet meer in gebruik was. In theorie en op papier staat dit gebouw dus leeg, maar als we ter plaatse aankwamen bleken verschillende ruimtes erin toch bewoond. De verantwoordelijke hiervoor nam al snel de benen toen wij arriveerden. De onrechtmatige bewoners liepen zenuwachtig rond en er ontstonden enkele heftige discussies. Uiteindelijk daagden de rechtmatige eigenaars van het gebouw op. In een vergadering van een groot uur werd gezamenlijk, na veel gebaren en meningen, een soort van uitzettingsbevel opgesteld. Dit papier moest door acht personen ondertekend worden, en de burgemeester moest er ook zijn officiële stempel op zetten. Tot nu toe hebben we de “beklaagde” niet meer terug gezien.

Gisteren kreeg het verhaal toch nog een vervolg toen bleek dat de vier koeien die er graasden ook van hem waren. Ze stonden al een hele poos vastgebonden aan enkele bomen; het onkruid in hun bereik opgegeten en zonder water. Niemand keek er naar om en niemand wist van wie ze waren. We hebben ze verplaatst naar andere bomen zodat ze weer eten hadden, en bij de buren zijn we water gaan halen. Toen we op onderzoek uitgingen naar andere dieren van onze ‘huisjesmelker’ ontdekten we naast de toiletten nog vier varkens in erbarmelijke omstandigheden. Daar er geen dak was, stonden ze in het water en eigen uitwerpselen te ploeteren, niet om aan te zien! We zijn groene struiken gaan plukken die de arme varkens direct verorberden. Voor al deze dieren zijn we op zoek naar mensen die ze willen overnemen.

Het bezoek van de rechtmatige eigenaars en hun uitzettingsbevel is niet onopgemerkt voorbij gegaan. Ondertussen zijn zo goed als alle mensen verdwenen uit de ruimtes die werden onrechtmatig werden onderverhuurd. De ruimtes zijn meestal niet groter dan 3 m2. De meeste bewonders lieten hun bezittingen achter, maar veel moet je je daar niet bij voorstellen. Een stuk mouse om op te slapen, enkel versleten potten en pannen. Op veel plaatsen zijn er gaten van ratten. De geur is dompig want ook in dezelfde ruimte wordt er hout gestookt om eten te maken. Een trieste aanblik van hoe mensen overleven. Dat de tam tam ook in de andere richting werkt, merkten we gisteren toen iemand kwam klagen dat de palen van de omheining achteraan 1,5m te ver naar achteren stonden. Om de lieve vrede te bewaren hebben we de pas geplaatste palen, zo een 50 stuks, dan maar verplaatst.

Ik weet dat mijn verhaal weer veel te lang wordt, maar als laatste wil ik meegeven dat de werken goed beginnen op te schieten. Het schilderwerk is voltooid, de palen in het gebouw om de twee grote ruimtes in klassen te splitsen staan er en de omheining met poort is zo goed als afgewerkt! En zo goed als alle vensters en gaten zijn voorzien van kippengaas zodat de vleermuizen niet meer binnen kunnen. Wat rest is het installeren van water, elektriciteit en de dakgoten.

Een lokale jongen die meehelpt verdient zowat 3,5 euro per dag, meestal gaat dit over 6 à 7 uur werken, soms maar 4u. Rond 14u beginnen ze hun potje “matoke” of rijst te koken op een houtvuur. Vanaf dan valt het werken op onze werf een beetje stil omdat de meesten zelf eten meebrengen en dus zelf klaarmaken.

Alvast een prettig Eindejaar gewenst vanuit het warme Oeganda!

Op 1 april, geen grap weliswaar, zwommen de leerlingen van basisschool Sint-Elooi te Wingene nogal wat kilometers bijeen. Het doel? Geld inzamelen om het schoolgeld te betalen van Joan, een leerlinge zonder ouders in de school in Oeganda waarmee we samenwerken. Familie, vrienden en symphatisanten van de Wingense leerlingen sponsorden per gezwommen kilometer. De marathon was een groot succes met maar liefst 55 gezwommen en gesponsorde kilometers in totaal! De leerlingen schreven ook enkele brieven om te overhandigen aan de klas van Joan in Oeganda.

Een welgemeende merci aan alle leerlingen, sponsors & personeel van basisschool Sint-Elooi die dit mogelijk hebben gemaakt!

De aanloop naar een eerste schooldag is altijd een beetje chaos, zowel voor de ouders als voor de school. Dat was ik wat uit het oog verloren sinds onze vier kinderen ondertussen allemaal al lang de schoolbanken verlaten hebben. Ik bevond me de afgelopen maand terug in die chaos, maar dan in een totaal andere wereld, nl. in Oeganda, Afrika.

Daar een nieuw schooljaar ook een compleet nieuwe klas betekent in een pas startende school als die van Matilda, was er dit jaar ook een nieuwe fysieke klas nodig. En dat tegen 1 februari, de datum van de eerste schooldag in Oeganda. Op het moment dat ik deze blogpost schrijf is het donderdagavond 30 januari. Ik ben hier sinds 4 januari en pas nu voel ik bij mezelf de stress erin komen. Er is nog onnoemelijk veel te doen! Er is nog geen deur, er zit nog geen glas in de ramen en, het belangrijkste onderdeel van een klaslokaal, er is nog geen schoolbord! De klas is opgebouwd uit houten palen, dik langs onder en dun bovenaan dus een zeer onevenwichtige bouw. Alles is met zware nagels aan elkaar geklopt, nogal krom en scheef maar het staat er.

Het transport van die palen naar de werf was een belevenis op zich. De transporteur verhoogde zijn normale tarief omdat hij zeker door de politie zou beboet worden door de extreem gevaarlijke lading. De auto kraakte en piepte en de chauffeur had de grootste moeite om te veranderen van versnelling. Desondanks zijn gezicht alleen maar geluk en tevredenheid uitstraalde door deze goedbetaalde job, dacht ik toch constant dat we het einde niet zouden halen. Het wagentje moet van een zeer hoge leeftijd geweest zijn want de naald van de kilometerteller stond roerloos op nul hoe snel we ook reden. De versnellingspook was al meerdere keren met laswerk hersteld, zowat alles hing los en had in een vorig leven een andere functie gehad. Maar we bollen verder aan zo’n 10km/uur en we zijn content want de gelukzalige glimlach van de chauffeur is er nog steeds.

Ook de andere klassen krijgen een opknapbeurt voor de eerste schooldag. Er wordt volop geschilderd, opgeruimd en de banken worden terug gezet. Ik weet op dit moment nog niet of we alles op tijd in orde krijgen, maar er is hier alleszins geen paniek te bespeuren. Wordt vervolgd in de volgende blogpost!

De VZW zit niet stil! Onze eerste actie start in De Raat te Oostkamp, waar we zelfgebakken cupcakes zullen verkopen op de kerstmarkt op 7 en 8 december telkens van 14u tem 18u. Met foto’s en video’s tonen we aan wat in het verleden reeds gebeurd is en wat we in de nabije toekomst nog plannen. Je bent van harte welkom! De opbrengst van deze actie gaat 100% naar onze projecten.

Kun je er niet bij zijn, maar wil je ons wel steunen door wat cupcakes te kopen? Dat kan!! Hier kan je online je bestelling plaatsen en dan verzorgen wij de levering! Alvast bedankt voor jullie steun en prettig feestdagen gewenst!

Wat ik in Kenia heb kunnen verwezenlijken, ben ik echt wel fier op! Na 20 jaar wachten beschikt de school en het weeshuis Ebenezer nu eindelijk over voldoende water. De nieuwe boorput van 80m diep voorziet in drinkwater, wat voor de omliggende gemeenschappen ook beschikbaar wordt gesteld . Dat dit een gigantische stap in de goede richting is hoeft geen uitleg. Alle opgestelde watertanks zijn ook aangesloten op een dak, zodat deze automatisch gevuld worden met regenwater. De nieuwe douches en toiletten zijn nu dus ook in werking. Kinderen leren nu hoe ze een douche moeten nemen, en hoe ze een flushing toilet moeten gebruiken! Toch onvoorstelbaar? Kledij kan nu netjes gewassen en gespoeld worden met proper water, voordien was dit grijs-bruin water uit de open poelen! Water voor de tuin is nu ook beschikbaar , en kan min of meer automatisch en volgens behoefte toegediend worden. Ja water is een levensader, ook voor de aanwezige koeien en geiten – het woordje “water” komt je altijd en overal tegen !!!

Alles wat betreft elektriciteit is compleet opnieuw aangelegd, en driefasig verdeeld . Nieuwe borden met automatische zekeringen, alles netjes op schema’s, alsook vernieuwen verlichting en stopcontacten. Vijf energietellers (kwh-teller) worden aangewend om het energieverbruik in kaart te brengen van deze toch grote entiteit. De onontbeerlijke noodgenerator is nu eindelijk aangesloten op een veilige manier en is doodsimpel om te schakelen van net naar generator. De nachtverlichting is bijna overal aanwezig, waarbij iedereen zich nu veilig voelt. En als het donker is in Kenia is het echt donker, je ziet je eigen voeten niet! Ze begrijpen maar niet hoe die verlichting ‘s avonds automatisch aangaat, en ’s morgens weer uit is! De plaatselijke elektricien kijkt zijn ogen uit op die klok! “We gaan nu toch onze balpen die op de grond gevallen was direct terugvinden, want we gaan ze zien liggen! “; dit was een uitspraak van iemand van de directie wanneer we de nieuwe verlichting in de vergaderruimte voor de eerste keer inschakelden.

In eerste instantie was dit enkel mogelijk door de financiële input waarvoor vzw Kitanda borg stond! Trouwens het was ook deze vzw die me uitstuurde en die achter de schermen de stuurknuppel in de hand hield. Als het al eens moeilijk ging, was het vzw Kitanda die mails uitstuurde om alles weer op de rails te zetten. Ook was er de onontbeerlijke hulp van meerdere technische ingenieurs uit België en van andere technici met praktijk ervaring. Trouwens aan iedereen: nog eens extra dank daarvoor. Er was de aanwezigheid van andere Belgische vrijwilligers: Birgit, Ann, de jonge bengels (dus de “7” voor insiders) Jana, Bieke, Jasmina, en nog zovelen, om mijn verhalen en belevenissen “kwijt” te geraken – gewoon om bevestiging te krijgen van gekke toestanden of ook soms om stoom af te laten. En uiteindelijk waren er de Kenianen zelf, maar dit is een ander hoofdstuk in het verhaal; zoals elk project hadden we ups-and-downs waarbij onze Keniaanse vrienden ter plaatse het er niet makkelijker op maakten.

Dank aan vzw Kitanda en in het bijzonder aan Rudy, jullie gaven mij de kans de ervaring van mijn leven mee te maken en eerlijk gezegd een beetje gehard terug te keren van dit avontuur – wat het zeker was!