Als ik dit schrijf, zijn er sedert mijn aankomst hier in Oeganda al vier weken voorbij. De tijd vliegt als er veel te doen is. Er zijn de bouwwerken in Kaganda, de vergaderingen met het schoolcomité, de bezoeken aan de sponsorouders, de bestaande school dient opgevolgd en er zijn de kleinere dagelijkse problemen die aandacht vragen.

Deze periode van het jaar verwachten ze hier elke dag zowat een paar uur regen. Dit is al eeuwen zo! Doch ook hier is de natuur de tel kwijt. Elke dag opnieuw is het verschroeiend heet. De schaduw biedt onvoldoende verkoeling, daarom dompelen we handdoeken in water om ons hoofd en armen te verfrissen. Van bewegen of werken is al helemaal geen sprake. Veel drinken (water…) is een absolute must! Maar deze mensen hebben totaal geen last van die hitte en kijken verwondert naar mijn doen en laten. Zij werken gewoon door! Dit is ook zo voor de betonwerken aan de vloer. Als het kwik op 40 graden staat, is dat niet bepaald een rustig werkje!

Maar vele duizenden mensen zijn er slechter aan toe: ze moeten kost wat kost hun kleine perceeltjes bewerken om geen eten te hoeven kopen. Hun zaaigoed is reeds gekocht, de grond ligt klaar, elk uur houden ze het weer in de gaten! Zo’n uitzonderlijke toestand gebeurde nog maar één keer in de laatste 40 jaar. De schrik is dat, als het dan eens regent, er zodanig overvloedig water op heel korte tijd valt dat alles wegspoelt en dat de namiddagzon het achtergebleven water gewoon weer zal verdampen. Hierdoor stijgen elk jaar opnieuw de voedselprijzen. Dit wordt een echte ramp. Helaas!

In vorige blogs vertelde ik regelmatig over een oud ventje dat altijd grote vertellingen kwam doen in zijn eigen Oegandese taal. Hij bleef maar onverstaanbaar doorpraten. Toch werd hij mijn beste vriend. Hij was toch zo vereerd en fier dat een blanke man hem aandacht schonk. Maar de schoolkinderen hadden hem al enkele dagen niet meer gezien… In een hoekje van zijn donkere kamertje hebben ze hem gevonden. ‘Stilletjes ingeslapen’, zoals men zegt, ‘zachtjes uitgedoofd’. Zijn bezittingen waren heel erg pover: een plastieken fles om te drinken, een stuk mouse om op te slapen, een kruk en enkel de kledij die hij droeg. Achteraan de school hebben ze hem begraven. Bijna onzichtbaar ligt er een hoopje aarde met een naamloos kruisje erop. Naarmate de tijd vordert, zal dat hoopje opgaan in de omgeving en wordt er op die plaats geplant en gezaaid. Zijn kamertje is al bewoond door een leraar. Zo gaat dat hier.

Termieten, daar hebben we het nog niet over gehad! Het is een verhaal op zich! Ze hebben lelijk huis gehouden in onze houten omheining. De piepkleine beestjes hebben de grootte van een mier en kunnen zowat alles vernietigen. Veel palen zijn onderaan gewoon weggevreten en vallen dus om. Ook mijn poort, waar ik zo hard aan heb gewerkt, is aangetast en moet ik herstellen. Omdat het elke dag zo heet is, kunnen we niet sproeien, dus blijft het knagen maar doorgaan. De metershoge termietenheuvel hebben we al aangepakt, want daar komt alle kwaad vandaan.

Om bij de diertjes te blijven, vandaag toch iets heel eigenaardig meegemaakt. Een van de timmermannen kwam mij een pikhouweel vragen. Hij begon ergens in de grond een put te maken, heel snel en diep. Plots haalde hij een soort dikke kever boven die heel wat lawaai maakte. Prompt stapte hij naar een vuurtje, roosterde het en at het gewoon op met alles er op en er aan! Niet om aan te zien, maar zij vinden het een lekkernij. Iedereen vond mijn uitlatingen en grimassen bijzonder prettig! Zodanig dat ze voor mij er ook eentje wilden zoeken… je raadt mijn enthousiasme wel! Het diertje noemt RICKET of Ejjenje in hun taal (ejengé uitgesproken). s’Nachts komen ze in zwermen uit de grond en leven van alles wat groen is. Meestal worden ze dan gevangen om ze te roosteren en op de marktjes als lekkernij te verkopen.

Water is hier heel kostbaar. Daarom ben ik begonnen met het plaatsen van dakgoten op verschillende gebouwen: op het verblijf van de bewaker (dit is de nieuwbouw van dit voorjaar) en ook op ons ‘bureeltje-keuken-zitplaats’. Met alle beschikbare plastieken toebehoren is dit bij ons eenvoudig uit te voeren. maar hier is dit een gans ander verhaal: er bestaan enkel goten en buizen, dus geen aftakkingen, noch t-stukken, koppelingen, afsluitingen, enz. Allemaal niet te verkrijgen! Met wat geluk kan je ze in Kampala vinden, maar dit is een reis van twee dagen. Al deze onderdelen zelf maken is dus de boodschap. Dit is niet eenvoudig, we moeten ons echt behelpen! Via plastiekbuizen onder de grond verzamelen we dan het water in onze regenput van 14m³.

Omdat er op het domein heel wat wordt aangeplant, hebben we alle water broodnodig. Zonder water zouden de bananenbomen, de ‘casava’, de zoete aardappelen niet overleven. Omdat het maar niet wil regenen is water aankopen voorlopig het enige alternatief. Dit kost 280 schilling per 25 liter. Er zijn per gietbeurt al snel 10 jerrycans nodig. Een snelle rekensom komt uit op 5 euro per week. Dit lijkt misschien niet veel maar hier is dit onbetaalbaar en dus op lange termijn onhoudbaar. Bovendien dient de bewaker nog betaald te worden, want dit behoort tot zijn takenpakket. Mocht het dakgotensysteem deze kost vermijden, het zou zeer mooi zijn!

Tot hier enkele Afrikaanse toestanden. Geniet van onderstaande foto’s.
Volgende keer lees je meer over het bouwen zelf, want tegen dan hoop ik al heel wat vordering te maken.

Allerbeste groeten,

Jos

Het kan een lange brief worden, want er is heel wat gebeurd sinds mei dit jaar . Hierbij een eerste stukje van het verhaal….dus Kaganda 01. de opstart

Kaganda, het starten van bouwen van de nieuwe school, is een voltreffer geworden . We zijn naar daar getrokken met een klein hartje, zelfs na de enkele jaren voorbereiding .  Dat bouwen daar een totaal ander verloop kent dan hier, dat konden we veronderstellen,…maar hoe dit zou verlopen ? dat was de grote onbekende .

De architect-aannemer heeft de praktische kant van het hele bouwgebeuren op zich genomen : …aankopen, leveringen, aannemen van arbeiders…zorgen voor eten en slaapgelegenheid , uitbetaling der lonen …kortom die jonge kerel was een godsgeschenk . En dan zeker al de taal en de gewoontes daar ter plaatse waren voor hem geen probleem . Samen met zijn twee ingenieurs stippelde hij alles uit, en bij wijzigingen waren we dan toch met vier om oplossingen te zoeken . Echt een team, trekkend aan dezelfde kant van de koord !!!

Mijn taak was eerder onderhandelen, begeleiden, controleren, aanwezig zijn op de werf, bijsturen waar nodig. Als daar zijn: fakturen bij houden, controle op aanleveren van de grondstoffen en het gebruik ervan, controle op het door ons aangekocht gereedschap en het onderhoud er van .  ” Proberen !! ” mijn technische know how aan hen aan te leren . Dat laatste slaagde niet zo goed, moet ik eerlijkheidshalve toegeven .

Officiële landmeters zijn gestart met het opnieuw uitzetten van de grenspaaltjes.Buren en studenten waren maar al te blij dat zij de omheining mochten plaatsen.Op deze wijze hadden ze een extra inkomen . Terzelfde tijd is het bouwen van de loods begonnen om ons gereedschap veilig op te bergen. Een vloer van bakstenen werd aangelegd om daar mortel en beton op te maken !              Water was niet beschikbaar in dit afgelegen gebied . Een boda-driver (boda=zware motorfiets) bracht water aan van uit een moeras . Per rit vervoerde hij acht jerycans van telkens twintig liter . Stuurkunst en evenwichtsgevoel waren hier wel belangrijk ! Dit werd dan opgeslagen in plastiek varen van 250 liter, en ook in het waterpond welke vooraf werd gebouwd .

Onderhandelen over prijzen, aantallen, leveringsvoorwaarden, en kwaliteit, is net als bij ons een must ! Vooral het leveren speelt een grote rol, daar zand bv dient uitgegraven te worden, ergens in de natuur, soms 100 km ver , vier tot vijf man een ganse voormiddag om één truck te laden….zwaar werk, en idem om diezelfde lading te lossen, met de schop ! Zelfde verhaal voor grind en grove steenslag ! Cement in zakken van 50 kg…..levering per 100 zakken daar de trucks niet meer aankunnen ! Bakstenen…steen per steen te tellen bij het zachtjes lossen, ( breken van broze houtgestookte bakstenen )  De uitschieter hier is wel de aankoop van houten palen, dus boomstammetjes van de eucalyptus welke zeer snel en hoog groeien. Ze worden in de bossen gekapt . Ze dienen echt voor alles en nog wat, onze loods, het bureel, zelfs de zitbank in het bureel, steigers, stutten van beton constructies ….niet te vergeten onze omheining en dito afsluit hekkens …

Het persoonlijk bezit van werklieden welke op de werf toekomen, beperkt zich tot echt versleten werkkledij, sommigen hebben schoenen bij, velen werken blootsvoets …Veiligheid en gezondheid op het werk beperkt zich hier tot een kleine verbandkist, welke op mijn voorstel aanwezig is op de werf. De echte metsers, stielmannen dus, hebben wel een truweel, waterpas en schietlood bij . Wij dienen dan de rest te voorzien, zoals kruiwagens, schoppen, pikhouwelen, houwen, metsers touw, hamers, hakmessen, jerycans en watertonnen voor water transport, ….Dat op het einde van de dag alles diende afgewassen te worden was toch nieuw  !! en het nam heel wat tijd en energie in beslag om van dit werkje een gewoonte te maken .

De aannemer zorgde voor logies voor de mensen welke van andere streken komen. De buren gingen maar al te graag in op zijn vraag om slaapvertrekken te mogen verhuren . Het voorzien van eten voor deze ganse groep was een gebeurtenis op zich ! Wij kochten maismeel en bruine bonen, dit in zakken van 50kg . Een buurvrouw kwam elke morgen een portie ophalen, naargelang het aantal personen aanwezig. Op haar kookfornuis, lees houtgestookt vuurtje tussen drie stenen, bereidde zij het maal dat dus elke dag bestond uit mais, bruine bonen en een soort waterachtig bruine saus!Te zien aan hun eetlust, was dit voor hen zeer lekker.Elke dag hetzelfde eten, is voor ons westerlingen moeilijk begrijpbaar. Toch wel een picknick tafereel ; een grote groep mensen, etend met de handen, in de schaduw van de bomen, gezeten in het hoge gras, temperatuur 30 graden…windstil…volle zon …Terwijl ze eten maken ze toch wel veel plezier, telkens is wel iemand het slachtoffer van de plagerijen….soms vertaald de aannemer over wat het gaat….Ook hier steekt het “haantjesgedrag” van sommigen de kop op !!! …..

Na het werk nemen enkelen een jerycan met water mee, dit om douches te nemen, want vuil zijn ze wel na het werk . Elke dag brengt onze boda-driver/waterman, jerycans mee met drinkbaar water . Dit komt van een handpompje in het naburige dorpje, welke water pompt uit een ondiepe gegraven waterput. Voor ons is dit water zeker niet drinkbaar . Onze lege plastiekflessen gebruiken zij dan om water te tappen .

tot zover een eerste verslagje over de opstart van ons bouwen in Kaganda . Gelegen op zo een twintig km ongeveer van de stad Masaka .

in bijlage enkele foto’s ter verduidelijking ..

1=tenten voor openingsceremonie/2=eerste spadesteek/3=landmeters/4=omheining/5=inrijpoort trucks/6=inkom personen/7=loods in opbouw/8=vloer/9= om beton te maken/10=boda driver/11=driver met zijn moeder/12=watervaten 250 liter/13=waterpond 14m³/14=leveren zand/15=leveren gravé/16=leveren grove steen/17=leveren cement/18=leveren baksteen/19=palen/20= opslag palen/21=ons bureel !! /22= met zitbank/23=kruiwagens/24=pikhouwelen,touw hakken…/25=jerycans/26=levering gereedschappen/27=hakmessen/28=eerste etentjes onder de bomen/29=drinkwater tappen

Ons schooltje, daar hoog en veilig in de bergen van Nkoni centrum, stelt het goed!  Zo goed zelfs dat Matilda, de directeur, genoodzaakt werd een grotere bus te kopen. Dat ze dit met eigen middelen kon doen, kan ons enkel maar blij stemmen! De vele kinderen konden in één rit niet meer allemaal thuis zijn voor het donker werd, en dat kan niet natuurlijk. Ons minibusje wordt dan ingezet voor de kinderen die dichterbij wonen. Dat de wegen niet altijd geschikt om te berijden, verduidelijken volgende foto’s. Ook Matilda neemt het voortouw om de putten met de schop op te vullen.

We helpen de school nu ook met het bijhouden van alle uitgaven, zoals aankoop benzine, transportkosten, … en daarmee gepaard ook de inkomsten. Dat zij daarvoor Excel gebruiken is een schot in de roos! Wij adviseren hen hier & daar over het hoe en waarom iets beter in dit of dat kolommetje of rij kan staan. Er is nu ook een extra kolom in Excel om geld opzij te leggen voor onderhoud, huur en onvoorziene omstandigheden. Een mini boekhouding dus. Het is een start, en het lukt niet altijd zoals gewenst maar we zijn vertrokken, het is juist dat wat telt.

Bij het vierde leerjaar zijn zopas de eerste examens afgenomen door leraars aangesteld door het district. Engels, rekenen, lezen, noem maar op. Mede hierdoor worden de leraars van het schooltje zelf getest als het ware! Deleerlingen van het zesde jaar dienden zelfs examens te doen in een grote school in Masaka stad. Matilda is natuurlijk fier om te melden dat drie van haar kinderen bij de vijf eersten waren, uit een groep van wel driehonderd leerlingen! Echt een gezonde strijd tussen de scholen, om toch maar die les-kwaliteit zo hoog mogelijk te houden.

Weldra zetten we terug een stapje vooruit in onze hulp aan dit schooltje in Nkoni. Het is een grote stap, want we gaan bouwen! Niet in Nkoni maar iets verderop langs dezelfde grote baan. Alle plannen zijn klaar, en ze zijn ook door de plaatselijke officiële instanties goedgekeurd.

Het nu bijna onzichtbare “dorpje” Kaganda, gelegen tussen metershoog gras- en rietstengels, temidden van uitgestrekte bananenplantages, zal weldra een heus dorp worden! Alle bewoners zijn nu reeds zeer zenuwachtig en nieuwsgierig om te weten wat hier gaat gebeuren! De school waar al enkele jaren over gesproken komt er eindelijk! Kinderen gaan kunnen school lopen in eigen buurt, er komen winkeltjes, water, elektriciteit …. kortom: een nieuwe dorpskern zal ontstaan! Op 30 juni worden tenten opgetrokken en zal er een misviering gehouden worden. Nadien volgen er enkele speeches door officiëlen van het district, er zijn de djembee’s met hun ritmische tromgeroffel,  frisdrank voor iedereen, kortom: er wordt een heus feest gepland waarbij ouders en kinderen, de levensaders van dit gebeuren, de hoofdgenodigden zijn.

Later meer hierover!

Beste groeten,
Jos

Ook dit jaar mochten we rekenen op de medewerking van de St-Elooi school van Wingene om verder Joan te ondersteunen in haar studies. Zij is een weeskind, en dient dus tijdens het groot verlof in de school “achter” te blijven. Haar vriendjes gaan naar huis, en kunnen spelen en ravotten, dat kan Joan jammer genoeg niet! Daarom voorzien we ook een bedrag voor extra uitstappen tijdens haar groot verlof.

Na het “swim4joan” van vorig jaar heeft het organiserend comité van St-elooi deze keer een “RUN4JOAN” uit de mouwen geschud, een echt succes!

• de koffie-dames
• de tijd-opneemsters
• het reclamebureau welke de aankondigingen op het bord zo mooi aanbracht
• de kunstenaars voor maken van die grote pluim, en vooral dank aan de “pluim jury”
• de ploeg voor het plaatsen en wegnemen van de “nadars”
• de velen welke de organisatie en de algemene leiding in handen had
• de tellers van de vele euro’s, met extra aandacht voor hun gsm-rekenmachientje
• de beeld en klank technicus
• alle ouders, welke rechtstreeks mee sponsorden in deze actie ..

Naar Afrika reizen heeft altijd iets speciaals. Deze keer begon het al in Zaventem. Met een uur vertraging de lucht in, om dan te moeten horen dat we door technische problemen niet verder zouden vliegen. Dit was het startsein van een non-stop 36u durende lijdensweg, waarbij het vliegtuig zijn volle tank moest “legen” door toertjes te vliegen boven West-Vlaanderen, zuiden van Nederland en noorden van Frankrijk. De tanks moesten zo goed als leeg zijn want een vliegtuig met volle tank mag niet landen.

’s Avonds dus weer geland in Zaventem, met een lange rij wachtenden van zo’n 300 reizigers waarvoor een overnachting in Brussel werd geregeld, want pas de volgende dag nieuwe vlucht. Het gevolg van dit onverwachte avontuur was wel dat we onze binnenlandse vlucht van Nairobi naar Kisumu hadden gemist, alsook onze overnachting in het hotel daar. Gelukkig had ik de ervaringsdeskundigen van de vzw Kitanda mee die de schade konden beperken. Het woordje “tjolen“ kwam hier zeker wel op zijn plaats.

Het warme welkom van de vriendelijke mensen in Kenia deden de miserie vlug vergeten en gelukkig hadden we de zondag om op adem te komen. Na 14 dagen meehelpen met vzw Kitanda in Kenia reisde ik door naar ons project in Oeganda. Ik moest dus opnieuw de grensovergang tussen Kenia en Oeganda nemen. Voor een tweede keer moet dit eenvoudig zijn, dacht ik, maar mijn Keniaanse chauffeur riep toch de hulp in van de plaatselijke pastoor en zijn zoon. Als blanke alleen de grensovergang nemen is volgens de “father” nogal gevaarlijk. Het krioelt er van mensen die jou voortdurend in de gaten houden terwijl je zelf van niets bewust bent. Velen worden er bestolen en niet enkel blanken.

De school in Oeganda die we ondersteunen breidt snel uit en huurt momenteel een naburig schoolgebouw bij, welke niet meer in gebruik was. In theorie en op papier staat dit gebouw dus leeg, maar als we ter plaatse aankwamen bleken verschillende ruimtes erin toch bewoond. De verantwoordelijke hiervoor nam al snel de benen toen wij arriveerden. De onrechtmatige bewoners liepen zenuwachtig rond en er ontstonden enkele heftige discussies. Uiteindelijk daagden de rechtmatige eigenaars van het gebouw op. In een vergadering van een groot uur werd gezamenlijk, na veel gebaren en meningen, een soort van uitzettingsbevel opgesteld. Dit papier moest door acht personen ondertekend worden, en de burgemeester moest er ook zijn officiële stempel op zetten. Tot nu toe hebben we de “beklaagde” niet meer terug gezien.

Gisteren kreeg het verhaal toch nog een vervolg toen bleek dat de vier koeien die er graasden ook van hem waren. Ze stonden al een hele poos vastgebonden aan enkele bomen; het onkruid in hun bereik opgegeten en zonder water. Niemand keek er naar om en niemand wist van wie ze waren. We hebben ze verplaatst naar andere bomen zodat ze weer eten hadden, en bij de buren zijn we water gaan halen. Toen we op onderzoek uitgingen naar andere dieren van onze ‘huisjesmelker’ ontdekten we naast de toiletten nog vier varkens in erbarmelijke omstandigheden. Daar er geen dak was, stonden ze in het water en eigen uitwerpselen te ploeteren, niet om aan te zien! We zijn groene struiken gaan plukken die de arme varkens direct verorberden. Voor al deze dieren zijn we op zoek naar mensen die ze willen overnemen.

Het bezoek van de rechtmatige eigenaars en hun uitzettingsbevel is niet onopgemerkt voorbij gegaan. Ondertussen zijn zo goed als alle mensen verdwenen uit de ruimtes die werden onrechtmatig werden onderverhuurd. De ruimtes zijn meestal niet groter dan 3 m2. De meeste bewonders lieten hun bezittingen achter, maar veel moet je je daar niet bij voorstellen. Een stuk mouse om op te slapen, enkel versleten potten en pannen. Op veel plaatsen zijn er gaten van ratten. De geur is dompig want ook in dezelfde ruimte wordt er hout gestookt om eten te maken. Een trieste aanblik van hoe mensen overleven. Dat de tam tam ook in de andere richting werkt, merkten we gisteren toen iemand kwam klagen dat de palen van de omheining achteraan 1,5m te ver naar achteren stonden. Om de lieve vrede te bewaren hebben we de pas geplaatste palen, zo een 50 stuks, dan maar verplaatst.

Ik weet dat mijn verhaal weer veel te lang wordt, maar als laatste wil ik meegeven dat de werken goed beginnen op te schieten. Het schilderwerk is voltooid, de palen in het gebouw om de twee grote ruimtes in klassen te splitsen staan er en de omheining met poort is zo goed als afgewerkt! En zo goed als alle vensters en gaten zijn voorzien van kippengaas zodat de vleermuizen niet meer binnen kunnen. Wat rest is het installeren van water, elektriciteit en de dakgoten.

Een lokale jongen die meehelpt verdient zowat 3,5 euro per dag, meestal gaat dit over 6 à 7 uur werken, soms maar 4u. Rond 14u beginnen ze hun potje “matoke” of rijst te koken op een houtvuur. Vanaf dan valt het werken op onze werf een beetje stil omdat de meesten zelf eten meebrengen en dus zelf klaarmaken.

Alvast een prettig Eindejaar gewenst vanuit het warme Oeganda!

Zoals eerder vermeld heeft onze cupcake-actie vorig jaar een prachtig bedrag van 2400 euro opgebracht. We willen al onze sponsors, vrienden en sympathisanten laten weten dat hun centjes goed besteed zijn. De school van Matilda, die we sinds begin van onze VZW ondersteunen, is nu de trotse bezitter van een Toyota schoolbusje. Het busje kostte 9.000.000 Ugandese shilling, wat op een 2500 euro uitkomt (inclusief 2 nieuwe banden). De extra 100 euro hebben we uit onze eigen kas betaald.

Net voor de start van het nieuwe schooljaar in februari werd het busje gebruikt om verder gelegen dorpen op de hoogte te brengen van deze nieuwe investering, met als gevolg dat niet minder dan 100 extra kinderen zich inschreven! Het onderhoud en benzine wordt vooral gedragen door de directie, met een kleine maandelijks bijdrage door de ouders van de kinderen die er gebruik van maken. Jullie cupcakes helpen dus rechtstreeks kinderen naar school te gaan die daarvoor niet de mogelijkheid hadden.

Driver Kayizzi Shakim pikt nu elke dag op een veilige en comfortable manier zo’n 75 kinderen op om naar school te gaan en brengt ze terug op het einde van de dag, een mooie service waarvan onze kinderen in België ook kunnen genieten.

Nogmaals merci aan alle cupcake-sponsors, bedelers, snoepers en proevers! Jullie hebben echt een verschil gemaakt!

Op 1 april, geen grap weliswaar, zwommen de leerlingen van basisschool Sint-Elooi te Wingene nogal wat kilometers bijeen. Het doel? Geld inzamelen om het schoolgeld te betalen van Joan, een leerlinge zonder ouders in de school in Oeganda waarmee we samenwerken. Familie, vrienden en symphatisanten van de Wingense leerlingen sponsorden per gezwommen kilometer. De marathon was een groot succes met maar liefst 55 gezwommen en gesponsorde kilometers in totaal! De leerlingen schreven ook enkele brieven om te overhandigen aan de klas van Joan in Oeganda.

Een welgemeende merci aan alle leerlingen, sponsors & personeel van basisschool Sint-Elooi die dit mogelijk hebben gemaakt!

Met enige trots kunnen we melden dat onze VZW in de kijker werd gezet in de Noord-Zuid nieuwsbrief van de gemeente Oostkamp.

De aanloop naar een eerste schooldag is altijd een beetje chaos, zowel voor de ouders als voor de school. Dat was ik wat uit het oog verloren sinds onze vier kinderen ondertussen allemaal al lang de schoolbanken verlaten hebben. Ik bevond me de afgelopen maand terug in die chaos, maar dan in een totaal andere wereld, nl. in Oeganda, Afrika.

Daar een nieuw schooljaar ook een compleet nieuwe klas betekent in een pas startende school als die van Matilda, was er dit jaar ook een nieuwe fysieke klas nodig. En dat tegen 1 februari, de datum van de eerste schooldag in Oeganda. Op het moment dat ik deze blogpost schrijf is het donderdagavond 30 januari. Ik ben hier sinds 4 januari en pas nu voel ik bij mezelf de stress erin komen. Er is nog onnoemelijk veel te doen! Er is nog geen deur, er zit nog geen glas in de ramen en, het belangrijkste onderdeel van een klaslokaal, er is nog geen schoolbord! De klas is opgebouwd uit houten palen, dik langs onder en dun bovenaan dus een zeer onevenwichtige bouw. Alles is met zware nagels aan elkaar geklopt, nogal krom en scheef maar het staat er.

Het transport van die palen naar de werf was een belevenis op zich. De transporteur verhoogde zijn normale tarief omdat hij zeker door de politie zou beboet worden door de extreem gevaarlijke lading. De auto kraakte en piepte en de chauffeur had de grootste moeite om te veranderen van versnelling. Desondanks zijn gezicht alleen maar geluk en tevredenheid uitstraalde door deze goedbetaalde job, dacht ik toch constant dat we het einde niet zouden halen. Het wagentje moet van een zeer hoge leeftijd geweest zijn want de naald van de kilometerteller stond roerloos op nul hoe snel we ook reden. De versnellingspook was al meerdere keren met laswerk hersteld, zowat alles hing los en had in een vorig leven een andere functie gehad. Maar we bollen verder aan zo’n 10km/uur en we zijn content want de gelukzalige glimlach van de chauffeur is er nog steeds.

Ook de andere klassen krijgen een opknapbeurt voor de eerste schooldag. Er wordt volop geschilderd, opgeruimd en de banken worden terug gezet. Ik weet op dit moment nog niet of we alles op tijd in orde krijgen, maar er is hier alleszins geen paniek te bespeuren. Wordt vervolgd in de volgende blogpost!